اولین مسافرت بایارتودلی...

                                                  خاطره ۲۵/۱۲/۹۰

سلام دردونه...

نزدیک به ۴هفته بود که دکتر دستور استراحت مطلق داده بود و من خونه بابارضا بودم و صبح تا شب‌ و شب تا صبح باید میخوابیدم.غم تو صورت همه مشخص بود... آخه عزیزم نزدیک بود تورو از دست بدیم... خدا تورو دوباره به ما بخشیده بود.

از همه بدتر این بود که ۵روز مونده بود به عید... بدتر از اون این بود که من و تو و باباجون و عمو مجتبی قرار بود از ۲۷ بریم شمال و بعد از کلی خرید و تدارکات واسه سفر فهمیده بودم نمیتونم مسافرت برم.

خودمو راضی کردم تا باباجونو با عمو مجتبی بفرستم بره شمال اما هر چقدر باهاش صحبت کردم قبول نکرد بره. از ۱طرف خوشحال بودم که به هیچ وجه حاضر نیست من و تو رو تو این شرایط تنها بذاره از طرفی هم خیلی دلم براش میسوخت چون بعد چند ماه میخواست خانوادشو ببینه.

صبح روز ۲۷ بود که عمو مجتبی میخواست تنها بره و خیلی ناراحت بود.

باباوقتی دید من خیلی غصه میخورم ۱دست رخت خواب پشت ماشین چید که تو استراحت کامل بتونم برم شمال.

همه میترسیدیم... با کلی نذر و نیاز راه ۴ ساعته رو تو ۸ساعت رفتیم و بالاخره من و تو هم تونستیم بریم شمال...