نینی 3ماهه من...

                                       خاطره ۲۷/۱/۹۱

همین روزا ۳ماه اول بارداری من تموم میشه که واقعا سخت بود. اصلا هم شبیه فیلما نبود که فقط لباس چین چینی و لگد زدن بچه رو نشون میدن. تنها چیزایی که من تا الان فهمیدم تهوع. خستگی. سرگیجه. بی حالی و از همه بدتر طولانی بودن این روزهاست.

پایان هفته ۱۲ به همراه باباجون رفتیم آزمایشگاه پارس واسه تست غربالگری. خدا میدونه چقدر استرس داشتم... ۱سونو کامل همراه ۱آزمایش خون کامل که میتونه احتمال مشکلات ژنتیکی نینی رو نشون بده.مادر بودن هم که جون میده واسه نگران شدن...

وقتی خوابیدم روی تخت آماده بودم حباب کوچولومو ببینم اما...باور نکردنی بود. توی مانیتور ۱آدم واقعی بود فقط کوچولوتر... باورم نمیشد حباب من انقدر بزرگ شده باشه... انگار داشت واسمون دست تکون میداد و میگفت: سلام مامان سلام بابا من اینجام...

تو دلم گفتم:من همینجام مامانی پیش تو!

دکتر حدود ۱۵ دقیقه با نینی ور رفت. توچشمام نگرانی موج میزد. ۱لحظه چشم دکتر به قیافه وحشت زده من افتاد و با خنده گفت: نگران نباش اگه میبینی خیلی طول کشید واسه اینه که باید اندازه پشت گردنشو بگیرم و این تنبل هم به هیچ وجه نمیخواد پشت کنه... خیالم یکمی راحت شد.

خب نینی من با ادبه پشتشو به بزرگترا نمیکنه...

دکتر به ما مژده سلامتی نینی رو داد و خوشحالمون کرد. باید مادر باشی تاقدر این خوشبختی رو بدونی.